Er zijn mensen die het niet erg vinden om hun baby te horen huilen. Ze negeren de baby in nood, pakken de baby niet op ‘om hem niet te verwennen’, hebben er geen probleem mee dat de baby urenlang alleen ligt te huilen in de donkere kamer. Ik weet dat deze mensen bestaan omdat ik er artikels over lees, posts over zie voorbijkomen,.... Maar echt, wie zijn dat? In mij 15 jaar als vroedvrouw en 7 jaar als slaapcoach, ben ik nog nooit zo'n ouder tegengekomen!
De meeste ouders die ik ken reageren zelfs op het minste geluid van ongemak, hun instinct is om alles te doen wat in hun macht ligt om de baby te laten stoppen met huilen. Wanneer het gehuil van de baby niet gemakkelijk afneemt, zijn ze zenuwachtig, gefrustreerd, voelen ze zich als complete mislukking als ouder. Eén geluid van de baby en de druk die ze voelen is enorm. "Laat het huilen stoppen zodat ik weer kan ademen." is een van de vaak voorkomende gedachten!
Vele ouders gaan sussen, schommelen, wiebelen, gebruiken elektrische schommels, stofzuigers, fopspenen, rijden de hele buurt door,... Ze zijn bang om de baby van de borst te halen, zelfs als de baby slaapt, anders worden hij wakker en kan hij gaan huilen. Sommige moeders proberen misschien de hele nacht te slapen met een baby aan de borst... Vele ouders doen hun best om de verschillende geluiden te onderscheiden en gepast te reageren, maar twijfels en vergelijkingen doemen op.
Wanneer een baby ouder wordt, komt de tijd dat er nee moeten gezegd worden tegen peuters/kleuters en ze weerwerk bieden tegen deze grens en uiteindelijk huilen of driften. Dit voelt ook aangeboren verkeerd. Dus we vinden ofwel manieren een kind af te leiden of geven toe en behagen hen in plaats daarvan, wat er vervolgens voor zorgt dat deze kinderen steeds meer onredelijke eisen stellen... omdat ze de "nee" en hun gehuil hard nodig hebben. Maar instinct en cultuur vertellen ons dat deze kinderen niet zouden moeten huilen, en het is aan de ouder is om ze te laten stoppen.
Gelukkig zijn er een aantal intelligente, inzichtelijke, medelevende stemmen van de rede. Experts zoals Magda Gerber, Aletha Solter en Patty Wipfler , maar ook onze eigen Dr. Binu Singh, Steven Gielis, Dr Nicole Vliegen, Sophia van Splunteren, How to Talk,... Het zijn stuk voor stuk kampioenen voor de emotionele gezondheid van jouw kleintje... en ook voor die van jou! Hun boeken, artikelen, posts en blogs helpen ons te begrijpen dat het huilen van een kleintje niet alleen oké is, maar ook een belangrijk doel dient. Wanneer baby's huilen, is het onze taak om af te stemmen, hulp, liefde en ondersteuning te bieden als dat nodig is, maar niet noodzakelijk het huilen te stoppen.
Hieronder vinden jullie alvast 7 redenen om het huilen niet te stoppen maar wel te begeleiden.
1. Wanneer we onszelf kalmeren, zijn we in staat om te luisteren en te reageren op de ware behoefte.
Wanneer je als ouder jouw impuls volgt om je kleintje snel te doen stoppen met huilen, neem je niet de tijd om naar de signalen van je kleintje te luisteren en deze te begrijpen en ben je minder geneigd de communicatie van je kleintje te valideren door hem/haar te geven wat hij/zij echt nodig heeft.
"Als baby's en peuters zich niet goed voelen, huilen ze om de spanning die ze voelen weg te nemen. We proberen ze "rustig" te krijgen door te aaien, te wiegen, rond te lopen, fopspenen en soms de borst aan te bieden. We zijn getraind om te geloven dat een baby het beter zal doen zodra hij kan stoppen met het uiten van zijn boosheid. ... Je zult echter zien dat wanneer je een baby stopt met het uiten van zijn gevoelens, hij zich niet echt beter voelt "-Patty Wipfler, Hand in Hand Parenting
Waarom is het dan toch zo moeilijk om een huilende baby of kind vast te houden en het huilen te accepteren? Dit zit diep in ons als volwassenen geworteld. Het heeft vaak te maken met jouw eigen ervaring met huilen toe je klein was... Er waren vroeger waarschijnlijk maar weinig mensen die zoveel mochten huilen als nodig was toen ze zelf klein waren. Hun ouders hebben waarschijnlijk ook geprobeerd hen te laten stoppen met huilen toen ze een baby waren. Misschien gaven deze ouder hen een fopspeen, of bleven ze proberen hen te voeden, of schudden ze hen elke keer dat ze huilden. Misschien probeerden ze hen af te leiden met speelgoed, muziek of spelletjes, terwijl ze alleen maar hun onverdeelde aandacht en liefdevolle armen nodig had, zodat ze door kon gaan met huilen. Wat men zelf niet heeft ervaren of heeft meegekregen vinden we ok moeilijk om te implementeren. Verandering en een andere kijk, kost tijd en moeite. Maar... Het loont in de long run!
2. Huilen is een natuurlijke, gezonde genezing
Wanneer ouders naar me toekomen voor slaap- of gedragsbegleiding, laat ik hen al snel weten; huilen is hier toegestaan voor zowel kind als ouder. We begrijpen dat baby's huilen en ouders hoeven zich daar niet gestrest of beschaamd over te voelen.
”Gelukkig worden baby's geleverd met een reparatieset en kunnen ze de effecten van stress overwinnen door het natuurlijke genezingsmechanisme van huilen. Onderzoek heeft aangetoond dat mensen van alle leeftijden baat hebben bij een goede huilbui, en tranen helpen de chemische balans van het lichaam na stress te herstellen.” -Solter
Alle gezonde baby’s huilen. We zouden ons zorgen maken als ze niet zouden huilen, geen enkel kind kan groot worden zonder te huilen. Reageer op je kleintje en laat zien dat je er bent en dat je uiteindelijk de redenen voor het huilen wel zal begrijpen.
Een groeiend aantal psychologen gelooft dat de genezende functie van huilen begint bij de geboorte, en dat huilen bij stress op jonge leeftijd emotionele en gedragsproblemen later zal helpen voorkomen.
3. Wilde dieren eten onze baby's niet op
Baby's in een primitieve samenlevingen konden niet huilen omdat hun voortbestaan op het spel stond. Te veel geluid kon ervoor zorgen dat ze ten prooi vielen aan roofdieren. Ook konden deze kinderen niet uitbundig gillen van plezier (zoals de kinderen van het schooltje hier naast me), of uit volle borst zingen met een hoge stem! Gelukkige is onze maatschappij enorm geëvolueerd sinds deze primitieve samenleving! Hierdoor is er ruimte voor het uiten van emoties, zowel de aangename als de minder aangenamen. Onszelf en onze kinderen nog steeds vergelijken met deze primitieve families zonder rekening te houden met de context waarin dit voorouderlijke gedrag 'werkte', heeft weinig zin. De realiteit van ons leven en de verwachtingen die we hebben voor onze kinderen mogen en zijn gelukkig anders.
4. Ons ongemak doorgeven
“Onze cultuur heeft de neiging om de gezonde expressie van diepe emoties te blokkeren en te onderdrukken. Sommige volwassenen herinneren zich dat ze werden gestraft, bedreigd of zelfs mishandeld toen ze als kinderen huilden. Anderen herinneren zich dat hun ouders vriendelijkere methoden gebruikten om te voorkomen dat ze gingen huilen, misschien door eten of andere afleiding. Deze vroege onderdrukking van huilen zou een factor kunnen zijn die ertoe leidt dat later in het leven chemische middelen worden gebruikt om pijnlijke emoties te onderdrukken.” -Solter
Het is pijnlijk om naar een huilend kind te luisteren. Volwassenen hebben de neiging om overdreven te reageren op het huilen van een kind. Waarom? Omdat huilen vaak pijnlijke herinneringen aan onze eigen kindertijd oproept, waardoor problemen van verlating en angst ontstaan. De tranen van deze kinderen brengen vaak deze begraven herinneringen aan woede, hulpeloosheid of terreur in ons naar boven. De boodschap van een kind kan dan verward raken in de eigen problemen. Probeer naar je kleintje te luisteren om te horen wat hij/zij zegt ipv te veronderstellen. Deze veronderstelling komt vaak uit onze eigen nood en niet de nood van het kind.
5. Minder misbruik?
Als we ons allemaal meer op ons gemak zouden voelen met huilende kinderen, zouden ouders dan minder snel misbruik maken? Ik gok van wel...
Soms huilt je baby bijvoorbeeld als je onder de douche verdwijnen, als een vriendelijke vreemdeling nadert, of als je hem/haar neerleggen om te kruipen of te lopen. Veel baby's ontwikkelen een hekel aan hun autostoeltje. Sommige ouders besluiten dagenlang niet te douchen, of hun baby de hele tijd te dragen, in een poging dit soort huilen te verhelpen. Het leven wordt moeilijker en het ouderschap minder leuk.
Dit kan al snel leiden naar je kleintje eens steviger vastnemen, roepen of misschien wel je kleintje afzonderen in een donkere kamer alleen... Vele ouders worden wel eens of vaak gepushed in hun gedrag waardoor ze dingen doen, die ze nooit dachten te doen. Dit vaak omdat de zelfregulatie verdwijnt en we wegzakken in onze eigen gevoelens rond huilen...
6. Rust leidt tot kalmte
Er is niemand gevoeliger dan een baby en de mensen voor wie hij het meest gevoelig is, zijn zijn ouders. Elke interactie die we hebben is een leerzame ervaring. We weten allemaal willen als we huilen; gehoord, begrepen en geholpen worden indien mogelijk. Soms is de hulp die wij, zowel als onze kinderen, nodig hebben onze kalme steun, zodat gevoelens de vrije loop kunnen gelaten worden.
“Begin geen gekke trucs. Baby's hebben ze op geen enkele leeftijd nodig, en jij ook niet. Maak baby's niet afhankelijk van afleidingen waarvan u niet wilt dat ze er later van afhankelijk zijn… Je baby leert kalm te zijn van een kalme ouder in een rustige sfeer.” –Gerber
7. We verbinden ons door zacht, rustig luisteren en observeren, eerlijkheid en acceptatie.
Wat kan je als ouders doen?
Een huilend kind reageert op zachtheid en kalmte. Reageer langzaam en erken dat je kleintje huilt door te zeggen: "Je huilt. Wat is er aan de hand?" Zorg er vervolgens voor dat je kleintje basisbehoeften wordt voorzien. Zorg ervoor dat je kleintje gevoed is en het lekker warm heeft. Sommige kinderen zijn gevoeliger voor een natte luier, veel geluid, veel licht,... dan andere, dus controleer dat en observeer je kleintje goed. Vertel je kleintje dat je probeert te begrijpen wat hij/zij wil. Dit is het begin van levenslange, eerlijke communicatie.
Na een goede huilbui zal je kleintje contact met je maken. En hij/zij zal rustiger worden... Je hebt geluisterd en hem/haar op een krachtige non-verbale manier laten vertellen waar hij/zij het zo moeilijk met had. Er gaat niets boven volledig gehoord worden om de geest van een kind tot rust te brengen en hem/haar te helpen zich geliefd te voelen.
De menselijke ziel wil niet geadviseerd, gerepareerd of gered worden. Het wil gewoon gezien worden - gezien, gehoord en vergezeld worden precies zoals het is." – Parker J. Palme
Uit de grond van mijn hart hoop ik dat je na het lezen van deze blog, je meer vertrouwen kan vinden in jezelf om het huilen van je kleintje te aanvaarden, te begeleiden en te laten zijn!
Het is echter niet altijd zo gemakkelijk of vanzelfsprekend... Zou je als ouder hierin toch vastlopen?
Dan help ik jou heel graag op weg naar meer rust voor iedereen...
Via het No bad kids traject (aan huis) of Emotiecoaching (digitaal)
Comments